EMOwsies niet voor wussies

Aangezien iedereen weet dat het leven een emotionele roetsjbaan is, stampen wij die open deur volgaarne extra luchtledig met de volgende log (dat dient toch zo genoemd?). Onze kwaadheid werd al duidelijk in de weinig vredevolle boodschap die we op Pita's blog (zie uitgang) achterlieten over de tegenstanders van MarginaliaTheBand in dé karaokecompetitie, maar is nog in volume én massa toegenomen door een historie met een Duitse pakjesdienst die pakjes verstopt in groezelige Etikhoofse garages, dubbelzinnige boodschappen achterlaat (nee, niet zo'n dubbelzinnig) en bij aandringen een codetaaltje aanheft ("het pakje is om 11u38 geleverd bij AFG 68"): we leken wel in "The Game"* terechtgekomen.

Nu die historie met den Duits is opgelost, is er nog de Belgische Post, die volgaarne ons verjaardagscadeauplan voor de Hinde tot tweemaal toe dwarsboomde door liever-lui-dan-moeie facteurs met de waardevolle materie op pad te sturen die het kaddo laten confisceren door nieuwsgierige bouwlui van aan de overkant van 't straat (u weet wel, daar met de verschwunden kraan, enfin, zonder kraan dus). Wij zien graag de humor in de dingen *, maar te veel is trop. Wij hebben dus beslist om van onze internetkoopverslaving af te kicken en zo postorderbedrijven overal ter wereld te straffen voor hun misdaden.

En terwijl we dan toch in een rehabilitatiecentrum vertoeven zullen, kunnen we in enen trok ook onze andere verslavingen aanpakken. Naast alom populaire verslavingen als het eten van sjoklaa en (misschien iets minder populair) het eten van augurken, lijden wij ook aan een hang naar tandenpoetsing met de nieuwe verdovende Sensodynetandpasta en een zucht naar roddels over het nief lief van Natalia*. Omdat lachgas onze persoonlijke zuurstof is, kunnen wij niet (althans niet zonder onhandelbaar te worden en onszelf achterstevoren in witte mannenhemden te hijsen, evenwel zonder gesteldheidsverandering) zonder goeie komedies & ander humorgedoe. Op dit moment ademen wij "Never mind the Buzzcocks" met Simon Amstell (hoewel hij niet altijd zo menslievend is als wij den mensch gaarne zien), "Flight of the Conchords" met Bret & Jermaine ("Looking round the room, I can tell that you are the most beautiful girl in the... room.") en de eerste viddy van MarginaliaTheBand (hopelijk more soon).

Wij hebben nog zoveel meer verslavingen, maar voor we het hebben over het luisteren naar Xtina Aguilera's laatste schijf en het booty shaken voor de spiegel op muziek van Alana Dante (amai, da's kweenieoe schaamtelijk horen wij u denken en u stikt bijna in uw tosti; wel ja, wij zijn zo cool dat wij zelfs onze schaamtelijkste dinges in het openbaar van de daken krijten, krijgen we nu een realitysoap, bitte?) of over het kopen van drie dezelfde h&m-broeken in verschillende kleuren (sommige mensen vinden dat echt niet kunnen; wij rochelen op zo'n reacties, we kunnen immers niet jodelen), maar bon, dus: voor we het daarover hebben, gaan we deze log afsluiten. Jawel! Toitoitoi.

*The Game: enen psychologischen thrillerrrr met M. Douglas, waarin (o jawel) niets nog is wat het lijkt. Het is wel lang geleden dat we deze film hebben gezien, dus de vergelijking zou wel eens serieus mank kunnen lopen. Entsjoeldiekoenk.

*Zoals onlangs toen we op het communiefeest** van ons neefje Niels half bevroren kaaskroketten op ons bord kregen, iets wat ons vooral door de combinatie met de verontwaardigde reacties van medetafelgangers een ongelooflijke lachaanval opleverde (met oprechte dank aan de keuken voor de blijdschap) en de reputatie van zatte gans. Van die lachaanval was het einde nog niet genaderd, toen de kaaskroket met excuses van de chef (hopelijk zijn dat geen extra calorieën, hohooo) en met zwartgeblakerde randen terugkeerde.

** Een enorm plezant communiefeest, dat moeten we speciaal nog eens vermelden. Er waren spielereien met waterballonnen ter verfrissing, er was selbstverständlich foesbal (dat is familiale traditie, gelukkig zijn we maar een meisje en was het gepermitteerd dat we onze kinderaard eventjes ongestraft vrij spel gaven in de waterballonerijcontext) en er was zelfs (Miekes, hou jullie vast aan de takken van den spreekwoordelijken zaailing) een stoet met reusjes (verkleinwoord is op zijn plaats), paardjes met kindjes erop, verkleedkleren met kindjes erin, werpsnoep voor alleman, reclame voor Planckaertparket (met de numero van Fransesko op een blinkend briefke, dat moeten ze ons geen twee keer in de pollen steken) en reclame voor c/kartraces op de wei van den enigen echten boer Sjarel, en er was zelfs een wielerkoers met vijf deelnemers waarvan de winnaar zijn prijs op een minirotonde in ontvangst mocht nemen: plastieken bloemen voor/van op het graf van zijn meetje.

Maar de culminatie van den stoet was toch wel het spel "SCHIJT JE RIJK" met een plezante koej (in dierlijke vorm) die op een laken met cijfers hare behoefte placht te placeren, en ongelogen ende stellig met dien daad een bewoner van het prachtige Nevele*** met evenveel euro's als het ondergescheten cijfer verblijdde. Nu weten we het welzeker: mensen die beweren dat men niet in de tijd kan terugkeren, zijn steenezels met kalfskoppen waarover een gekskap is getrokken.

***Pikant detail: de wereldvermaarde Poekebeek stroomt door Nevele.

*Natalia's grootste hit "aaj wont joe bak" wordt door de laatste ontwikkelingen in haar privéleven toch wel in een volledig ander daglicht geplaatst, want ze blijkt Koen de Volleyballer helemaal ingewisseld te hebben voor Kevin de Acteur**. Zo ziet u maar: dergelijke schijven worden verkocht als echte emotie, maar ons geld (achtien euro negennegentig) zien we nu niet meer terug hoor. En zo ziet u ook maar dat deze log over echte emotie gaat, de dingen des levens, de teleurstellingen die we tegenkomen en overwinnen (want nu kopen we de nieuwe van Dana twee keer en zo komt Natalia met haar prefabemotie niet meer op één in de ultratop; sssssweet rrrrevenge).

** Wij hebben Kevin de Acteur nog nooit in het echt mogen aanschouwen, en we hebben het geluk om ook nog nooit naar zijn films te hebben moeten staren, maar op foto's op de voorpagina van Dag Allemaal of goedkopere geschreven pers als De Standaard Online, zien wij toch niets dat wij een sekssymbool zouden noemen. Daarvoor vinden wij Kevin te weinig op Ludo Busschots gelijken (een compilatie van Ludo's scènes in Windkracht 10 The Movie hebben we dan weer wel gezien, de rest hebben we eruit laten knippen; tja, we zijn drukbezette mensen en hebben geen tijd voor omhetevenwat).

(Den opmerkzamen lezer heeft het ongetwijfeld gemerkt: in deze log stond, behalve tussen deze haakjes, niks over Expo '58.)