Last van kloven?

Wij zijn woest. Fu-rie-jeus. Als we rijstpap waren, dan konden we nu dienen als dakbedekking, zo zwartgeblakerd en hard zijn we. De kwestie die ons tegen de buste stoot, is er eentje die verdeeldheid zou kunnen zaaien, maar in onze queeste tegen de verzuring mogen we die hete hangijzers, aardappelen en ander heet huis- en tuingerei niet uit de weg gaan. Het gaat hier om het verschikkelijke woord: KOOPKRACHT. Als wij nu nog één keer compassie moeten hebben met iemand die door de dalende koopkracht maar vier keer per jaar op skivakantie kan in plaats van vijf keer, of maar drie keer per maand nieuwe schoenen van Nathan kan kopen, waar dat er vroeger zeven paar waren, dan zullen wij that ignorant filth hoogst persoonlijk van alle skilatten en shoewear ontrieven en het geheel per opbod verkopen ten voordele van de Afrikaanse kinderen die hun tanden moeten poetsen met water dat ons wc-potwater zo zuiver doet lijken als Eaulalawater*. Als die niet-meer-zo-koopkrachtig-als-vroeger-ochaaarum eerste groep dat onrechtvaardig vindt, dan is dat maar zo. Wij trekken het niet meer in deze wereld. Het is een klucht, en wel een van onze plaatselijke toneelvereniging "O Lieflijke Lentehyacint" (niet eens zo'n goeie dus).

Heeft u soms last van "de ondraaglijke lichtheid van het bestaan"*? Wij ook, ja. Nog maar eens een luxueuze afwijking in het licht van de "ondraaglijke zwaarheid" van het leven van de zuiderse mens (en wij bedoelen niet Italië, hoewel die mensen toch ook geen sjans hebben zonder regering, hoe doen ze het?*). Als u een tip wil om met uw "ondraaglijke bestaanslichtheid" om te gaan, doe zoals wij: wij zijn van plan om de ondraaglijke bestaanszwaarheid van onze Afrikaanse vrienden te gaan verlichten (ja, we weten het: wees eens realistisch, sommige problemen zijn onoplosbaar, wat gaat ge gaan doen bij die wilde barbaren?, ge gaat den boel daar nog meer om zeep helpen, ge gaat daar vieze ziektes krijgen of een been verliezen etc. We hebben het allemaal al gehoord, so put one of our smelly socks in it.).

Het lezersaantal van deze blog zal ongetwijfeld dalen na deze boodschap, want seg, het moet wel plezaaant blijven. Wel ja, er is meer in de welt dan inhoudsloze haha die niemand vooruithelpt. Het begint hier meer en meer op een voorbede te lijken, maar wij zijn dan ook women on a mission en willen meer dan er nu op deze aardbol is (waarmee wij niet bedoelen: meer soorten chips, meer Flairklonen, meer ijssmaken, meer Debby en Nancyseizoenen, meer spellingsregels, meer commerciële kakzenders, meer missverkiezingen, meer weer en al zeker niet meer liposucties) . De onrechtvaardigheden in deze wereld drukken onze, nochtans stevige, schoudertjes naar beneden en we zouden er wat graag iets aan doen.

Er zijn mensen die er de kans niet toe krijgen om zich met nonsens en zorgeloze plezaanterie bezig te houden. Dat breekt ons hart. Telkens weer. Dan zitten wij snikkend voor het televisietoestel tijdens het journaal van zeven. Maar er is hoop, dat hopen we althans. De zuiderlingen zijn zoveel sterker dan ons. Zij gaan door, levenszwaarheid of niet, terwijl de noordelijke levenslichtheid al menig mens tot de rand van het privézwembad heeft gebracht. Er is zo'n kloof. Het maakt ons verdrietig. Wij hopen dat u ze ook voelt. Die weltschmerz.

[*Ons plan klinkt niet zo ingrijpend als we dat zouden willen, maar wie moet deze blog verderzetten, laat staan de wereld redden, als wij in de gevangenis zitten voor massamoord op half Vlaanderen?]

[*Blijken wij hier een literair verantwoorde verwijzing te maken. We wisten het niet, maar we weten wel dat we meer blijken te weten dan we dachten. Het is als een zonnestraal op een druilerige herstdag. Emotionerend.]

[*Grappen en grollen over de regering doen het altijd goed. Uit "Hoe word ik grappig?", de nieuwe bestseller van G. Hoste.]