Wij vingen daarnet een glimp op van het programma "Wie wordt de man van Phaedra?" op de vtm (nostra culpa, wij hadden kunnen weten dat onze darmen zouden gaan jumpen van een program van den commerciëlen omroep). Maar was het nu uit jaloezie om de lokken en looks van Phaedra H. of was het eerder uit compassie met de jongeskens die zich in enkele afleveringen gewillig zouden laten verslinden door Vlaanderens meest gewilde (of meest gevreesde?) deerne, in elk geval deed de aanblik van de hoofdrolspelers in Vlaanderens nieuwste staatsbelangszaak ons filosoferen over de status van schoonheid (wij spreken dat dan uit met onze Oost-Vlaamse spraakgebreken en dat is best wel passend in dit geval) in onze o zo oppervlakkige maatschappij. Wij willen met deze blogpost de hegemonie (we hebben net examens gehad en willen onze nieuwverworven kennis dan ook tentoonspreiden) van de schoonheid aankaarten.
Ieder mens wordt oud en lelijk (behalve Cher van Sonny, die wordt niet oud), dus waarom tijd verspillen met het naar de hand dingen van (naargelang voorkeur) a) een barbie-like praaachtig mooie vrouw met een Gargamelliaans innerlijk dat niet zou misstaan bij een internaatsbegeleidster uit de jaren '50 of b) een ferm gespierde Australische bushboy met minder English vocab dan een vierjarig fransoosje, maar wel perfect geëpileerde wenkbrauwen? Zijn de uiterlijke neergang van 'the puppy-like Robert de Niro', 'la délicieuse Brigitte Bardot' of zelfs die van de jeugdige Leonardo DiCaprio (en iedereen die beweert GEEN krantenknipselcollectie van der Leo uit de tijd van Titanic te hebben bijgehouden is een dikke vette leugenaar!!!) nog geen voldoende bewijs van de tijdelijkheid van schoonheid?
Een vrouw die ze waarschijnlijk allemaal al gehad heeft, Carla Bruni, weet dan ook dat het niet gaat om uiterlijke schoonheid. Wij vonden het onwaarschijnlijk dat een van haar veroveringen, Mick Jagger, ooit ne snelle gast was geweest, maar Google Images proved us wrong. En ook Kevin Kostner (een andere famous ex) mocht er vroeger best nog wel wezen. De ervaringen van Carla (wij wachten vol spanning op haar autobiografie 'my life with that bastard of a president', dat kan niet lang meer duren) hebben haar geleerd dat het beter is om een lelijk stuk verdriet met veel poen en pouvoir te pakken dan schone mannekes die pas later op een bulldog gaan lijken.
Wij willen van Carlas levenswijsheid gebruik maken om the path to happiness te vinden en te kijken naar wat echt belangrijk is in een paaaaaaaaaaartnur. Ofwel hopen we dat onze prinsen gezeten op witte paarden, na het lezen van deze blog onze uiterlijke minpunten met de mantel der luv bedekken en zich focussen op, wel ja, de rest, zeker? We zijn er nog niet helemaal uit. We weten wel dat de wereld een "better place for you and for me and the entire human race"* zou zijn als we allemaal eens wat minder op die bouw- of verbouwingswerken zouden gaan letten. Enfin ja, tot zover het prekerige gezwans van vandaag. Blame it all on the Phaedra.
[* alle rechten voorbehouden aan M. Jackson, Heal the World]
Ieder mens wordt oud en lelijk (behalve Cher van Sonny, die wordt niet oud), dus waarom tijd verspillen met het naar de hand dingen van (naargelang voorkeur) a) een barbie-like praaachtig mooie vrouw met een Gargamelliaans innerlijk dat niet zou misstaan bij een internaatsbegeleidster uit de jaren '50 of b) een ferm gespierde Australische bushboy met minder English vocab dan een vierjarig fransoosje, maar wel perfect geëpileerde wenkbrauwen? Zijn de uiterlijke neergang van 'the puppy-like Robert de Niro', 'la délicieuse Brigitte Bardot' of zelfs die van de jeugdige Leonardo DiCaprio (en iedereen die beweert GEEN krantenknipselcollectie van der Leo uit de tijd van Titanic te hebben bijgehouden is een dikke vette leugenaar!!!) nog geen voldoende bewijs van de tijdelijkheid van schoonheid?
Een vrouw die ze waarschijnlijk allemaal al gehad heeft, Carla Bruni, weet dan ook dat het niet gaat om uiterlijke schoonheid. Wij vonden het onwaarschijnlijk dat een van haar veroveringen, Mick Jagger, ooit ne snelle gast was geweest, maar Google Images proved us wrong. En ook Kevin Kostner (een andere famous ex) mocht er vroeger best nog wel wezen. De ervaringen van Carla (wij wachten vol spanning op haar autobiografie 'my life with that bastard of a president', dat kan niet lang meer duren) hebben haar geleerd dat het beter is om een lelijk stuk verdriet met veel poen en pouvoir te pakken dan schone mannekes die pas later op een bulldog gaan lijken.
Wij willen van Carlas levenswijsheid gebruik maken om the path to happiness te vinden en te kijken naar wat echt belangrijk is in een paaaaaaaaaaartnur. Ofwel hopen we dat onze prinsen gezeten op witte paarden, na het lezen van deze blog onze uiterlijke minpunten met de mantel der luv bedekken en zich focussen op, wel ja, de rest, zeker? We zijn er nog niet helemaal uit. We weten wel dat de wereld een "better place for you and for me and the entire human race"* zou zijn als we allemaal eens wat minder op die bouw- of verbouwingswerken zouden gaan letten. Enfin ja, tot zover het prekerige gezwans van vandaag. Blame it all on the Phaedra.
[* alle rechten voorbehouden aan M. Jackson, Heal the World]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten